Hoofdstuk 2: Uit het zicht, in het hoofd

Je voelt jezelf al snel een volle portemonnee voor de inwoners van dit land. Iedereen wil iets van je hebben. Zo ook bij mij. Wetend dat een aalmoes niet helpt in de situatie waarin vele mensen verkeren en de gedachte dat je op het moment dat je geld geeft, je de bedelaars in stand houdt. Daarmee het probleem alleen maar groter makend. Overkwam mij een situatie van tweestrijd. Zo is een van de meest waardevolle momenten voor mij als persoon er niet een van blijdschap, maar een van verdriet. Ik zal de situatie schetsen.

‘Het speelde zich af in Lumbini, de geboorte stad van Budha. Ik zat bij een restaurantje voor de lunch, toen er een meisje naast mij kwam staan. Ze was niet ouder dan twaalf en hst een ondervoede baby op haar arm. Geld wilde ze van mij maakte ze duidelijk. Met in het achterhoofd dat er bendes actief zijn die kinderen de straat op sturen om geld te verzamelen heb ik haar niets gegeven. Toch bleef zij staan, hopend op een aalmoes. Tot het moment dat de serveerster van het restaurantje zich er mee ging bemoeien. De serveerster kon niet meer dan een paar jaar ouder zijn dan het meisje. Zij vroeg aan de bedelaarster of zij weg wilde gaan. Waarop het meisje antwoordde “chaina”. Wat nee betekent. Hierop deelde de serveerster een duw uit aan het meisje met de baby op haar arm. Het meisje antwoordde op deze duw door zelf een duw uit te delen. Waarop de serveerster met haar vuisten op het hoofd van het meisje begon in te slaan. Totaal in paniek pakte het meisje de baby bij de voeten en probeerde de serveerster met een zwaai te raken. Ondertussen waren er meerdere mensen op het tumult afgekomen. Het meisje miste de serveerster, waarna ze een beweging maakte om de baby te gooide. De mensen om haar heen reageerde geschokt en ook ikzelf was half uit mijn stoel gekomen om te voorkomen dat de baby te pletter zou slaan. Net op tijd leek het meisje zich te bedenken. Huilend droop zij af samen met de baby.’

Nadat dit gebeurd was , was mijn eetlust verdwenen. Al snel kwamen de gedachten op, had ik dit niet anders moeten aanpakken? Had ik haar niet op een stoel moeten zetten met een bord eten voor haar neus? Had ik haar toch geld moeten geven zodat ze in ieder geval voor die avond te eten zou hebben gehad? Op dat moment was ik mijzelf aan het opvreten. Het heeft een aantal dagen door mijn hoofd gespookt. Dan doe je wat elk normaal mens doet. Je belt je moeder. Om je verhaal kwijt te kunnen, je twijfels, je gedachten. Je weet dat je na dat telefoontje je gerustgesteld weer door kan.

Het meisje wordt niet vergeten en nog altijd neem ik mijzelf ligt kwalijk dat ik niet anders gereageerd heb. Toch heeft deze situatie mij een wereld laten zien, die ik nog niet kende. Die ik een plaats moet geven en mij er bij neer moet leggen dat ik de kwade kant van de wereld niet veranderen kan.