Hoofdstuk 3: Lopen tot je er bij neer valt

Het gaat hier natuurlijk over het maken van een trekking. De trekking naar Annapurna basecamp. De wandeling zelf is prachtig. Je loopt door een zeer divers landschap. Zo ben ik de wandeling begonnen. Tot de eerste dag althans. Toen sloeg er een zeer heftige voedselvergiftiging toe. Een nacht zonder slapen, hevig overgeven en aan de diarree. Aan het eind van de nacht, had ik al mijn reservers verbruikt. Opgeven was geen optie, dus de volgende dag vrolijk weer door.
Ik heb nog nooit zo afgezien. Zowel lichamelijk als fysiek. Deze dag begon relatief goed. De weg was relatief plat. Totdat het bleek dat we de verkeerde weg hadden genomen en een heel stuk terug omhoog moesten. Dit was niet goed voor mijn motivatie. Het hakte er flink in. Op dat moment had ik graag thuis willen zijn. Uitzieken, in bed liggen en een film kijken. Het afzien was nog niet afgelopen. Want de trappen van Chomrong lagen op de weg. Stijgen 600 meter de ligt met een ziek lichaam en een zware tas. Gesloopt was ik toen ik boven aankwam. Bij het guesthouse ben ik eerst een uur gaan slapen voordat ik ben gaan eten. Na het eten weer naar bed. Ik heb die nacht maar liefst 12 uur geslapen.
De dagen daarna gingen gewoon lekker. Ik voelde mij beter en de omgeving was prachtig. De volgende etappe van afzien begon toen ik boven de 3000 meter kwam. De lucht was aanzienlijk dunner. Ik had het gevoel dat ik niet genoeg zuurstof binnen kon krijgen, dan dat ik eigenlijk. Nodig had voor de klim.
De top was prachtig. Een van de meest statige plekken waar ik ooit geweest ben. De opkomende zon, die langzaam over de bergtoppen heen drong en het duister verjaagd. De kleuren die daarbij vrij komen creëren een kleurenpalet wat nergens aan te tippen valt.
Daarnaast overheerst een trots. Je bent zelf zonder gids of porter boven gekomen. Al je spullen zelf gedragen en de weg gevonden. Op dat moment is al het afzien het waard geweest.